av og til tenkjer eg på deg som andletslaus; andletet eit blankt, kvitt lerret. du er korkje daud eller levande. du er både daud og levande. du er liksom ikkje deg. men så hugsar eg det jo, at du er, eller var, deg, akkurat deg, og at du hadde ditt eige andlet, ditt eige gode, lyse andlet som berre var ditt. eg må aldri gløyme det andletet.