eg skimtar han

gjennom vindauget

i øvste etasje

det står på gløtt

eg veit at han vil 

forsøke

å lure meg

igjen

kan ikkje gjere anna

enn å drage ned rullgardina

drage for gardinene

blokkere dørene

eg veit 

at det berre er eit spørsmål om tid

han kjem seg alltid inn 

til slutt

av og til tenkjer eg på deg som andletslaus; andletet eit blankt, kvitt lerret. du er korkje daud eller levande. du er både daud og levande. du er liksom ikkje deg. men så hugsar eg det jo, at du er, eller var, deg, akkurat deg, og at du hadde ditt eige andlet, ditt eige gode, lyse andlet som berre var ditt. eg må aldri gløyme det andletet.

du som søv for lite

eller for mykje

du som finn lysglimt

i den mørkaste vinternatta

og du som ikkje finn dei

eg veit kva du tenkjer

eg veit kva du tenkjer

når du overnattar åleine

i skogen 

inni deg

men eg er på veg

eg er på veg

hald ut 

eg kjem med hovudlykt

og proviant

pledd og snacks og bøker 

eg kjem med dyra våre

eg kjem med håp 

og nye draumar

eg er 

noko du har gløymt

eg er her

eg kjem no